14-15 en 16 juni

14 juni.
De zon liet zich vandaag steeds meer zien. We kozen voor een tripje naar Ainsa hier ongeveer 15 km van verwijderd. Ainsa is gesticht in de 8e eeuw maar het oude gedeelte wat op een rots is gebouwd is volledig gerestaureerd en herbergt nu vele hotelletjes en restaurantjes. Wel leuk om even door te lopen maar verder niet erg spectaculair. Het was net 12 uur dus we besloten nog even een stukje zuidwaarts langs het meer te rijden en dan via een aantal binnenweggetjes door de bergen weer terug. Dit nu werd een onvergetelijke tocht met een sterk wisselend landschap. Weidse vergezichten werden afgewisseld met ruige rotsformaties welke werden doorsneden met prachtige canyons. De pittoreske dorpjes die her en der in het landschap waren verstrooid maakten het geheel compleet. Bij een aantal van die dorpjes werd gestopt om alles nog beter in ons op te kunnen nemen. Wel waren de meeste zo goed als uitgestorven. Bij een van de canyons hebben we een kleine wandeling gemaakt waarbij soms nog door het zacht kabbelend riviertje moest worden gelopen. Net op het moment dat we weer omhoog naar de weg waren geklauterd kwam er een schaapskudde van naar schatting 200 schapen over de weg aangelopen. Een moment om nog wat extra plaatjes te schieten.
15 juni.
We hadden besloten om vandaag een klein rondje te maken in de omgeving van de camping. Als eerste werd de oud stad van Boltaña bezocht. Deze ligt net als Ainsa op een bergtop en is ook net als Ainsa, volledig gerestaureerd. Dus nu ook niet spectaculair. Weer terug in de hoofdstraat van Boltana werd een tappas bar opgezocht en ook nu weer lieten we ons net als in Pamplona de hapjes goed smaken. Deze werden op gepaste wijze weggespoeld met een koel glaasje bier. Na deze culinaire stop ging het de bergen in en ontvouwde zich al direct weer een panorama doorklieft door een canyon. De bedoeling was om een rondje te rijden, maar na 30 km kwamen we er achter dat we alleen maar verder van de camping kwamen. Van rondje was geen sprake meer. Ondanks navigatie en 2 lokale landkaarten bleken we niet in staat om de goede weg te kunnen vinden. Noodgedwongen gingen we via dezelfde weg terug naar de camping.
Het was inmiddels 4 uur en het kwik was wederom gestegen naar tropische waarde. Tijd dus voor een koele dronk. Als het zonnetje wil schijnen gaan we morgen naar het Parque Nacional De Ordesa met als hoofdbestemming de Cañon de Añisclokloof. Vanwege de goede weersvoorspelling hebben we besloten om ons vertrek nog even uit te stellen.
16 juni.
Het was zondag, het was vaderdag en het zoonetje scheen in een strak blauwe lucht. Het beloofde een mooie dag te worden. Vandaag was het de uitgelezen dag om de Añisclo Canyon te gaan verkennen.
Er werd vroeg ontbeten. Het overgebleven brood van gisteren werd even in de oven opgepiept en Henk zorgde voor het gekookte zondagseitje. Had even geen rekening gehouden met het feit dat de eieren hier op een hoogte van 600 meter, langer moeten koken. Dus het eigeel liep langs de vingers.
Om even voor half 10 vertrokken we en werd onderweg in Escalona waar de toegangsweg naar het park, bij de plaatselijke VVV wat informatie verzameld. Een maal op de toegangsweg ontvouwde zich alweer snel een prachtig panorama van hoge rotsen en snel stromende rivieren. Dit keer kreeg het door het prachtige weer nog extra glans. Na ongeveer 16 km weg waar elkaar passeren nauwelijks mogelijk was, werd de ingang van de Añisclo Canyon bereikt en nadat we de auto hadden geparkeerd, ging het te voet de Canyon in. Als je met de auto rijdt, kijk je meestal in de canyon. Nu te voet loop je er onderin en dat geeft een extra dimensie. Je voelt je als mens dan wel erg nietig. Al wandelend kwamen we ook nu weer langs verschillende watervallen en rotspartijen die na ieder bocht weer een andere kleur kregen. De totale lengte van de canyon bedraagt ruim 20 km. Voor ons als ongeoefende wandelaars is dit veel te ver. Na ongeveer 6 km begint het pad erg steil te worden en besloten we om te keren. Ook nu weer door de omgekeerde looprichting en de draaiing van de zon ziet her weer heel anders uit. Na een wandeling van ruim 2 uur kwamen werd de auto weer bereikt. We kozen voor een andere route als heen. Ook deze route werd weer gekenmerkt door een snel wisselend landschap. Bij het plaatsje Fanlo waar we voorbij kwamen, zag Joke een paar rode parasolletjes op de berg. Dit betekent: een terrasje.
En ja hoor, Boven op de berg bij een oude nederzetting en een mega uitzicht over de Pyreneeën toppen
bevond zich op de alm het mooiste terrasje wat we in ons leven hebben gezien. En natuurlijk hadden ze tappas en een verkoelend drankje. We hebben daar geruime tijd vertoefd om al het moois in ons op te kunnen nemen. We spraken daar nog een ouder Nederlands echtpaar wat al meer dan 25 jaar hun vakantie in de Pyreneeën doorbrengt. Eens komt het moment van afscheidt en ging het weer richting camping alwaar vanwege de emoties van deze dag er op gepaste wijze een siësta werd gehouden.